The fallout from the 2008 global economic crash decimated Greece’s social safety net and laid the groundwork for poverty and inequality to soar. At the same time, more and more people started arriving in Greece seeking refuge from war, persecution, and unbearable conditions at home. With insufficient European solidarity, the Greek system has struggled to process so many asylum claims and integrate newcomers. Meanwhile, citizens increasingly perceived that the government was doing more to assist refugees than the rest of society, still reeling from harsh austerity measures, and empathy for people on the move waned. In 2020, tensions with Turkey escalated to the brink of catastrophe while a global pandemic exacerbated financial insecurity, inequality, and many other existing problems. Extreme weather around the globe also reminded us that the climate crisis we have long feared will fuel more conflict, injustice, and insecurity, is upon us.

Against this backdrop, we have witnessed a reversal of the welcoming attitudes and sense of solidarity that once greeted refugees and characterized Greek society. Since 2016, Islamophobia, hate crime, and attacks against LGBTQI communities have become alarmingly commonplace, sometimes with the complicity of political leaders. Organized racist groups routinely attack refugee homes and shelters as well as their lawyers and others who support them. Intolerance and racism are not unique to Greece. George Floyd’s death at the hands of American police and the subsequent reckoning with systemic injustice now unfolding across Western democracies illustrates how pervasive the problem really is.

We, as Greek civil society, struggle to respond to the enormity of these collective challenges. We have made headway on protecting the environment, stamping out racism, fulfilling our legal and moral obligations to people on the move, and more. Yet, we recognize that traditional fragmented approaches to solving social problems will not deliver the change we need. If however, we combine forces, we can produce an effect that is greater than the sum of our individual contributions. Our hope is that Common Ground will become a vehicle for effective cooperation in building a more resilient, cohesive, and inclusive Greece.

           _______________________________________________________________

Ο αντίκτυπος από την παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008 ήρθε να δώσει ένα δυνατό χτύπημα στο δίχτυ της κοινωνικής ασφάλειας στην Ελλάδα, θέτοντας τα θεμέλια για την κατακόρυφη άνοδο της φτώχειας και της ανισότητας. Ταυτόχρονα, όλο και περισσότεροι άνθρωποι άρχισαν να καταφθάνουν στην χώρα αναζητώντας καταφύγιο από τον πόλεμο, τις διώξεις και τις αφόρητες συνθήκες διαβίωσης στους τόπους καταγωγής τους. Με ανεπαρκή ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και ακόμα λιγότερη πολιτική βούληση, το ελληνικό σύστημα πάλευε και παλεύει να διαχειριστεί τον μεγάλο όγκο αιτήσεων ασύλου και να εντάξει στην κοινωνική, εκπαιδευτική και εργασιακή πραγματικότητα τους αναγνωρισμένους πρόσφυγες. Εν τω μεταξύ, πολλοί πολίτες θεωρούν  ότι οι κυβερνήσεις κάνουν περισσότερα για τους πρόσφυγες παρά για την υπόλοιπη κοινωνία, η οποία εξακολουθεί να υποφέρει από τα σκληρά μέτρα λιτότητας, με συνέπεια η ενσυναίσθηση για τους “ανθρώπους σε κίνηση” να μειωθεί και να αυξηθεί ο ξενοφοβικός λόγος. Το 2020, οι εντάσεις στα σύνορα με την Τουρκία κλιμακώθηκαν επικίνδυνα, ενώ η παγκόσμια πανδημία του COVID-19 επιδείνωσε την οικονομική ανασφάλεια, την ανισότητα και πολλά άλλα υφιστάμενα προβλήματα. Οι ακραίες καιρικές συνθήκες σε όλο τον κόσμο μας υπενθύμισαν επίσης ότι η κλιματική κρίση που φοβόμαστε εδώ και καιρό θα προκαλέσει περισσότερες συγκρούσεις, αδικίες και ανασφάλεια.

Σε αυτό το πλαίσιο, βλέπουμε ακόμη μια αντιστροφή των προτέρων φιλόξενων συμπεριφορών και της αίσθησης αλληλεγγύης που παλαιότερα χαρακτήριζαν την ελληνική κοινωνία. Από το 2016, η ισλαμοφοβία, τα εγκλήματα και ο μισαλλόδοξος λόγος και οι επιθέσεις εναντίον των κοινοτήτων LGBTQI έχουν γίνει ανησυχητικά συνηθισμένα φαινόμενα, μερικές φορές με τη συνενοχή και συμμετοχή πολιτικών παραγόντων και κομμάτων. Οργανωμένες ρατσιστικές ομάδες επιτίθενται σε σπίτια και καταφύγια προσφύγων, καθώς και στους δικηγόρους τους και σε άτομα  που τους υποστηρίζουν. Η μισαλλοδοξία και ο ρατσισμός δεν είναι βέβαια μόνο ελληνικό φαινόμενο. Ο θάνατος του Τζορτζ Φλόιντ στα χέρια της αμερικανικής αστυνομίας και η επακόλουθη αναγνώριση της συστηματικής αδικίας εναντίον της διαφορετικότητας κάθε μορφής που εκτυλίσσεται σήμερα στις δυτικές δημοκρατίες δείχνει πόσο διαδεδομένο είναι πραγματικά το πρόβλημα.

Εμείς, ως ελληνική κοινωνία των πολιτών, αγωνιζόμαστε να ανταποκριθούμε στο τεράστιο μέγεθος αυτών των συλλογικών προκλήσεων. Έχουμε σημειώσει πρόοδο στην προστασία του περιβάλλοντος, την εξάλειψη του ρατσισμού, την εκπλήρωση των νομικών και ηθικών υποχρεώσεών μας προς τους ανθρώπους σε κίνηση και πολλά άλλα. Ωστόσο, αναγνωρίζουμε ότι οι παραδοσιακές κατακερματισμένες προσεγγίσεις για την επίλυση κοινωνικών προβλημάτων δε θα επιφέρουν την αλλαγή που χρειαζόμαστε. Αν όμως συνδυάσουμε δυνάμεις, μπορούμε να παράγουμε ένα αποτέλεσμα που θα είναι πολλαπλάσιο από το άθροισμα των ατομικών μας συνεισφορών. Σκοπός μας είναι, η Common Ground να γίνει ένα όχημα για αποτελεσματικές συμμετοχικές συνέργειες στην οικοδόμηση μιας πιο ανθεκτικής, πιο συνεκτικής και πιο περιεκτικής ελληνικής πραγματικότητας.